Mga Balud sa Kalimot nga moy Mobanlas ning Gugma

Dili ikahiklin ang akong kagul-anan sa dihang kita iwakli na unya sa kapanahonan;
Dat-ugan ko gayud sa lun-lun pagbasol ang kahitas-an ugaling ipahilayo na unya kita sa tawhanong kabilinggan;
Singut ug luha kining puhonan alang sa pag-utingkay sa kahulogan niining tanghaga sa kinabuhi nga mibalikos niining atong kahimtang;
Kining tanan, mga damgo, mga pagduhiraw, mga pagpangaliyupo, mga pagbakho, ug mga kagul-anan, mga bato lamang kining gipas-an niining kabus nga buhilaman.

Oohh, akong pinangga… Imo pa ba kaha unya ako’ng lingi-on sa panahon nga kakha-on na kining akong mga panit sa mga maha-it nga kuko sa kapanahonan?
Imo pa ba kaha akong pamati-on sa panahon nga ibanlas na unya ako sa mga makabungol nga balud sa kalimut?
Asa ko unya ipadagay-day kining luha sa samara’ng kasing-kasing sa panahon nga magpa-uraray kana sa mga bukton sa laing binuhat? Asa? Ihung-hung lamang unya ang bililhong saad ngadto sa Dios nga mabuot.

Naglimin ang dakung kahibulong ning dughan human nga ang tanang lugan-ay sa atong kabatan-unan ipad-pad na unya sa mga huyohoy sa mabiay-biayong hangin sa katigulangon;
Og unya nianang panahona, ako moyahat na lamang sa kapanganoran uban sa paghandum sa mga gugmang gitagik na lamang sa mabuloko’ng lambo sa sugilanon.

Ooh..inday ko, lantawa ang mga matam-is nga asoy sa gugma ning higayuna; ug ayaw kini ibaylo sa malu-ibong takna.
Alang kini kanimo ning akong lindog nga dili matun-as taliwa sa tawhanong kalibug, dawata kining pulong nga dili mawatas-watas sa tawhanong kahibulong.

Og nianang panahona, lantawa pagbalik kining tinuoray nga gugma.